LOGO - 100 POCIECH =)8
przygotowanie dziecka

PROCEDURY DLA PRACOWNIKÓW PRYWATNEJ PORADNI PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ „STO POCIECH” W ŁĘCZNEJ,

DZIECI I ICH RODZICÓW

Rodzicu, w trosce o bezpieczeństwo, dokładamy wszelkich starań, aby bezpiecznie spotkać się na terenie naszej placówki . Prosimy o zapoznanie się z informacjami przed wizytą w naszej Poradni:

1. Przyprowadź do Poradni dziecko zdrowe – bez objawów chorobowych. Stosuj się do zaleceń lekarskich, które mogą określić czas nieposyłania dziecka do instytucji.

2. Przed przyprowadzeniem dziecka do placówki, zmierz dziecku w domu temperaturę.

3. Nie posyłaj do poradni dziecka, jeżeli w domu przebywa ktoś na kwarantannie lub w izolacji. Wówczas wszyscy domownicy powinni pozostać w domu i stosować się do zaleceń służb sanitarnych i lekarza.

4. Wyjaśnij dziecku, aby nie zabierało do placówki zabawek i niepotrzebnych przedmiotów.

5. Regularnie przypominaj dziecku o podstawowych zasadach higieny. Podkreśl, że powinno unikać dotykania oczu, nosa i ust, często myć ręce wodą z mydłem i nie podawać ręki na przywitanie.

6. Zwróć uwagę na odpowiedni sposób zasłaniania twarzy podczas kichania czy kasłania w miejscach publicznych. Pamiętaj, że Ty także powinieneś je stosować, bo dziecko uczy się przez obserwację przykładu.

Zasady ogólne:

1. W celu zmniejszenia ryzyka przenoszenia zakażenia COVID- 19, rodzicom zostanie wysłany plan terminu badania drogą mailową lub przekazany telefonicznie.

2. Wszelki kontakt z rodzicem/ opiekunem prawnym, odbywać się będzie drogą elektroniczną lub telefonicznie.

3. Podczas pierwszej telefonicznej rejestracji, z rodzicem zostaje przeprowadzony wywiad w kierunku zakażenia koronawirusem SARS CoV-2. Ponadto przekazuje się rodzicowi informację o czynnikach ryzyka COVID-19, zarówno u dziecka, jego rodziców i opiekunów, jak i innych domowników oraz o odpowiedzialności za podjętą decyzję związaną z wysłaniem dziecka na zajęcia.

4. Podczas rozmowy telefonicznej bądź drogą mailową, terapeuta może przeprowadzić wywiad z rodzicem dziecka, celem zmniejszenia czasu kontaktu/ekspozycji pacjenta na ewentualne patogeny w poradni. Wywiad ten powinien być również wypełniony i umieszczony w wyznaczonym pudełku w poczekalni Poradni.

5. Grafik przyjmowania pacjentów ułożony jest tak, by nie doprowadzać do gromadzenia się pacjentów w poczekalni. Apeluje się o punktualność przyprowadzania i odbierania dziecka z terapii i w czasie badań. Odstępy w wizytach pozwalają na możliwość dezynfekcji i przygotowania się do kolejnej wizyty.

6. Dziecko i rodzic/opiekun prawny muszą być zdrowi i nie wykazywać objawów żadnej choroby.

7. W przypadku stwierdzenia przez pracownika występowania u dziecka, rodzica/opiekuna prawnego objawów chorobowych, pracownik ma prawo odmówić wykonania badania/przeprowadzenia konsultacji/terapii. Jeśli nastąpi to w trakcie spotkania pracownik, ma obowiązek odizolować dziecko w gabinecie zapewniającym dziecku bezpieczeństwo (strefa izolacji) i natychmiast poinformować o tym rodzica i Dyrektora placówki.

8. Do Poradni wchodzą wyłącznie osoby umówione.

Przyjmowanie pacjenta:

1. Po wejściu do budynku każdy rodzic/ opiekun prawny, jest zobowiązany do dezynfekowania rąk płynem znajdującym się w poczekalni.

2. Rodzic/opiekun prawny zobowiązany jest każdorazowo do wypełnienia ankiety, która będzie znajdowała się na stoliku przy wejściu (możliwość wcześniejszego pobrania ze strony www. Poradni i wypełnienia w domu).

Ankieta-wstępnej-kwalifikacji

Ankieta-aktualizacyjna

3. Dzieci przebywające w placówce nie przynoszą ze sobą niepotrzebnych przedmiotów (np. zabawki, plecaki).

Przynoszą natomiast własne przybory szkolne, tj. długopis, ołówek, gumka, kredki.

4. Z gabinetów, w których przebywają pacjenci usunięte zostaną przedmioty, pomoce, sprzęty, których nie można skutecznie uprać albo zdezynfekować. Pozostają jedynie przedmioty konieczne.

5. Rodzic/ opiekun prawny oraz dziecko powyżej 4 r. ż. zobowiązani są do posiadania czystych maseczek i rękawiczek ochronnych (z wyjątkiem dzieci niepełnosprawnych).

6. Każdej osobie wchodzącej do Poradni, wyznaczony pracownik dokona, za zgodą rodzica/ opiekuna prawnego, pomiaru temperatury.

7. Przy wejściu do poradni na rodzica/opiekuna prawnego, przybyłego z dzieckiem, będzie czekał pracownik poradni, który wskaże gabinet, gdzie odbywać się będzie spotkanie.

8. Zaleca się zachowanie 2- metrowego dystansu pomiędzy osobami, zarówno w poczekalni jak i na terenie Poradni.

9. Dziecko wraz z terapeutą/osobą badającą, przemieści się do strefy czystej, gdzie w łazience zostaną umyte ręce dziecka wg zaleceń i instrukcji mydłem i wodą lub za zgodą rodzica/ opiekuna prawnego, zdezynfekowane.

10. Podczas przebywania w gabinecie pracownik poradni zobowiązany jest do zachowywania możliwie jak najdalszego dystansu, będzie wyposażony w przyłbicę, maseczkę ochronną i rękawiczki jednorazowe oraz w niezbędny płyn do dezynfekcji rąk i powierzchni.

11. Po zakończeniu zajęć/ badań, pracownik Poradni odprowadzi dziecko do poczekalni, w której będzie oczekiwał rodzic/ opiekun prawny o wyznaczonej godzinie.

12. Wszelkie niezbędne dokumenty, wymagane w procesie wydawania opinii, należy stosownie wypełnione, wrzucać do wyznaczonego pudełka, znajdującego się w poczekalni Poradni.

13. Po zakończonym procesie diagnostycznym, pracownik Poradni, skontaktuje się telefonicznie z rodzicem/ opiekunem prawnym i omówi wyniki badań dziecka.

14. Każdorazowo po spotkaniu pracownik jest zobowiązany do przewietrzenia gabinetów, zdezynfekowania powierzchni (w tym krzesło, biurka, pomoce), powierzchni wspólnych (klamki, poręcze) oraz oddania do kwarantanny metod i pomocy, niepodlegających dezynfekcji bezpośredniej. Nauczyciel dezynfekuje ręce oraz wymienia maseczki ochronne i rękawiczki jednorazowe. Zużyte środki ochrony osobistej wyrzuca do miejsca w tym celu wyznaczonego.

PROCEDURA PRZYJMOWANIA DZIECKA W PORADNI NA TERAPIĘ:

1. Na terapię na terenie Poradni przyjmowane są osoby zdrowe, nie objęte kwarantanną, nadzorem epidemicznym.

2. Dziecko na terapię jest umówione na konkretną godzinę.

3. Rodzic dezynfekuje ręce sobie i dziecku tuż po wejściu do budynku.

4. Rodzic/opiekun z dzieckiem czeka przed drzwiami Poradni – prosimy o przyjście dokładnie na wyznaczoną godziną.

5. Specjalista wychodzi po dziecko i mierzy temperaturę termometrem bezdotykowym dziecku i rodzicowi.

6. Dziecko objęte terapią powinno być zapatrzone w maseczkę, rękawiczki i własne przybory do pisania, wodę do picia.

7. Kiedy jest to możliwe, do gabinetu wchodzi tylko dziecko wraz z terapeutą, a rodzic zostaje na zewnątrz.

8. Dobór pomocy do terapii uzależniony jest od możliwości późniejszego ich zdezynfekowania.

9. Rodzic zobowiązuje się do oczekiwania na dziecko dokładnie o wyznaczonej godzinie.

10. Po skończonych zajęciach terapeuta przekazuje dziecko rodzicowi.

NASZA PORADNIA

Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna Sto Pociech w Łęcznej to zespół wykwalifikowanych specjalistów, zajmujących się wsparciem rozwoju dziecka i jego rodziny.

ZAPEWNIAMY

Zapewniamy bezpłatną, kompleksową pomoc w zakresie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka (WWR) na rzecz dzieci z opinią.

" Od nas dla was"

PRZECZYTAJ: Artykuł 1

            Logopeda zajmuje się diagnozą rozwoju mowy i terapią zaburzeń komunikacji. Neurologopeda natomiast, jak wskazuje przedrostek neuro-, zajmuje się diagnozą i terapią zaburzeń mowy i komunikacji pochodzenia neurologicznego.

            Konsultacje neurologopedyczne udzielane są pacjentom dotkniętym przeróżnymi dysfunkcjami i uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego (OUN) powodującymi zaburzenia mowy i komunikacji. Mogą to być: mózgowe porażenie dziecięce (MPD), całościowe spektrum zaburzeń (autyzm), zespół Downa, padaczka, zespoły genetyczne, niepełnosprawność intelektualna. Także mutyzm i dysfagia (zaburzenia połykania) wymagają wizyt w gabinecie neurologopedycznym. Neurologopeda zajmuje się także dziećmi bez konkretnej diagnozy, ale z obciążonym okresem ciążowym i okołoporodowym, oraz dziećmi z opóźnionym rozwojem mowy. Neurologopedia to jednak nie tylko dzieci. Także dorośli z zaburzeniami mowy o podłożu neurologicznym (uszkodzenia i degeneracje OUN), powinni znajdować się pod opieką neurologopedy. U dorosłych neurologopeda kojarzy się głównie z afazją, jednak przyczyn zaburzeń mowy i komunikacji u dorosłych może być wiele. Są to między innymi: udary krwotoczne lub niedokrwienne, uszkodzenia mechaniczne, choroba Parkinsona, choroba Alzhaimera, demencja, pląsawica Huntingtona, nowotwory mózgu i wiele innych.

            Jeżeli rodzic lub sam pacjent nie jest pewien do jakiego specjalisty powinien się udać, zawsze może udać się do logopedy ogólnego, który podpowie do jakiego specjalisty w dziedzinie logopedii należy się udać. Oprócz neurologopedii, wyróżniamy także:

  • Surdologopedię –która zajmuje się przypadkami zaburzeń mowy spowodowanymi dysfunkcjami słuchu;
  • Balbutologopedię – zajmującą się osobami dotkniętymi niepłynnością mówienia (jąkaniem);
  • Oligofrenologopedia – która zajmuje się terapią osób dotkniętych niepełno-sprawnością intelektualną;
  • Tyflologopedia – wspomaga rozwój mowy u osób niewidomych;
  • Wczesna interwencja logopedyczna – zajmuje się wspomaganiem rozwoju mowy u dzieci urodzonych przedwcześnie oraz dotkniętych obciążeniami ciążowymi i okołoporodowymi;
  • Logopedia artystyczna – dba o poprawność artykulacją i właściwą dykcję, skierowana do osób pracujących głosem.

Coraz więcej uczelni w Polsce i na świecie oferuje studia podyplomowe w zakresie neurologopedii, co oznacza, że logopedów mających specjalizację neurologopedyczną jest i będzie coraz więcej.

PRZECZYTAJ: Artykuł 2

Terapia pedagogiczna

Jest to proces długotrwałych oddziaływań, nastawionych na pomoc dziecku oraz niwelowanie przyczyn i objawów trudności szkolnych. Jest to szereg celowych działań nastawionych na eliminowanie ujemnych konsekwencji, a poprzez to podwyższanie samooceny i motywacji do dalszego działania. Całość oddziaływań ma na celu dążenie do wszechstronnego rozwoju zdolności poznawczych i percepcyjno-motorycznych.

Nadrzędnym celem terapii pedagogicznej jest stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka (umysłowego, psychicznego i społecznego), posiadającego różnego rodzaju deficyty i dysharmonie rozwojowe, na miarę jego możliwości.
Zaś cele szczegółowe to:
- korygowanie zaburzonych funkcji,
- ułatwianie dzieciom opanowywania wiadomości i umiejętności wymaganych na danym poziomie,
- zapobieganie powstawaniu zaburzeń emocjonalnych wynikających z napotykania trudności edukacyjnych,
- rozbudzanie zainteresowań,
- wzmacnianie wiary we własne możliwości,
- wyrabianie właściwej motywacji do nauki.

Specjalista pracujący z dzieckiem podczas terapii pedagogicznej współpracuje również również z jego rodzicami. Żadna terapia pedagogiczna nie ma sensu, jeżeli nie występuje ścisła współpraca na płaszczyźnie terapeuta – dziecko – rodzic.
Jak wiele jest dzieci dotkniętych różnego rodzaju trudnościami, tak wiele jest ścieżek prowadzenia indywidualnej terapii pedagogicznej dostosowanej do potrzeb konkretnego przypadku. Podczas takich zajęć stosowane są rozmaite formy i metody pomocy, urozmaicone wieloma grami edukacyjnymi i programami komputerowymi.
Zajęcia terapeutyczne mają specyficzny, odmienny od zajęć lekcyjnych charakter. Dlatego też każdy pedagog-terapeuta uwzględnia w swojej pracy zastosowanie szerokiego wachlarza działań. Nie jest on bowiem korepetytorem, lecz „przywódcą” zachęcającym do działania.
Zadaniem pedagoga – terapeuty jest: szukać sposobów przezwyciężania trudności zachęcić, zainteresować, zmobilizować, pomóc, wyjaśnić, zrozumieć, wprowadzić odpowiednie korekty.
Podczas zajęć z terapii pedagogicznej ponadto stosuje się inne pokrewne elementy technik stymulujących rozwój umiejętności szkolnych dziecka, np.:
elementy arteterapii (terapia poprzez sztuki plastyczne), bajkoterapii (terapia poprzez czytanie mądrych, uczących bajek z przesłaniem, gdzie dziecko utożsamiając się z bohaterem, wie jak rozwiązywać własne trudności czy słabości oraz pokonać lęki) i muzykoterapii (terapia poprzez słuchanie, obcowanie z muzyką, wbrew pozorom nie tylko poważną), czy choreoterapii (terapia poprzez ruch swobodny, taniec dowolny lub kierowany),
Kinezjologia Edukacyjna Dennisona, trochę zapomniana przez jednych, odchodząca do lamusa, nie przez wszystkich specjalistów lubiana, lecz pewne elementy każdy profesjonalista wykorzystuje np. w czasie przerwy w zajęciach. Najpopularniejszym elementem jest kręcenie ręką w powietrzu, lub długopisem na kartce papieru „leniwych ósemek”, czyli leżących ósemek, stymulujących odpowiednio do działania obie półkule mózgowe, poprzez przekraczanie linii środkowej ciała,
Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, lub jego elementy. Są to proste ćwiczenia służące do poznania samego siebie, własnego ciała, pobudzają współdziałanie w parze lub w grupie,
Integracja Sensoryczna, są to proste ćwiczenia pozwalające na scalanie informacji dostarczanych przez zmysły,
techniki relaksacyjne, jak w każdej terapii , również w terapii pedagogicznej nie może zabraknąć odpoczynku, chwili relaksu, dlatego są tu wykorzystywane różnego rodzaju techniki relaksacyjne.

PRZECZYTAJ: Artykuł 3

Rola zabawy w rozwoju dziecka

Człowiek jest człowiekiem tylko wtedy, gdy się bawi” autor Fridrich Schiller

Słowa te świadczą o tym jak ważna jest rola zabawy w rozwoju dziecka.

Zabawa to aktywność służąca rozrywce, sięgająca najgłębszych początków ludzkości. Zabawa może również służyć edukacji („nauka przez zabawę”), czego dowodem mogą być różnego rodzaju edukacyjne gry komputerowe oraz edutainment.

Zabawa jest więc działaniem dobrowolnym pozbawionym przymusu z zewnątrz, a jej celami jest wyłącznie rozrywka i oczywiście zabawa może pełnić także inne uzupełniające role np. edukacyjno-wychowawcze, jednak podejmujemy się jej wyłącznie dla przyjemności.

Zabawa uczy, wychowuje, pozwala poznawać świat, odkrywać własną tożsamość. Jest podstawową formą aktywności dziecka. M. Marchewa-Pichlińska zwraca uwagę nie tylko na znaczenie zabawy dla zdrowia psychicznego, ale także dla stymulacji procesów rozwojowych. Z jednej strony umożliwia dziecku przystosowanie się do otoczenia, z drugiej zaś warunkuje przekształcanie zarówno siebie, jak i otaczającego dziecko świata.

Jednak zabawa w życiu jest tak oczywista, że my, rodzice, rzadko się zastanawiamy nad jej rolą.

1. Zabawa jest formą aktywności ruchowej, która dodatnio wpływa na rozwój mięśni całego ciała, zabawa pozwala także dziecku na pozbycie się negatywnych emocji (np. gniew, złość itd.) – dzięki niej wyładowuje się nadmiar energii, która tłumiona powoduje naprężenie, nerwowość i drażliwość.

2. Zabawa kształci, dziecko poznaje kształty, barwy, strukturę przedmiotu, uczy się ich znaczenia; w późniejszym okresie dzięki zabawie dziecko poznaje podstawy rzeczywistości, w której żyje, uczy się najważniejszych czynności, próbuje, eksperymentuje, bada i porównuje, osiąga wiedzę, nabywa wiadomości, poznaje związki przyczynowo-skutkowe;

3. Uwalnia dziecko od napięć, które powodują w nim ograniczenia nakładane przez środowisko, np. przymus bycia w pewnych sytuacjach „spokojnymi i grzecznymi”, zabawa ułatwia wyrażenie uczuć, może rozładowywać lęki, zaspakaja życzenia i pragnienia dziecka niemożliwe do zrealizowania w życiu codziennym; podczas zabawy dziecko może planować, układać scenariusze, wcielać się w rolę, co ułatwia mu rozwiązywanie ważnych w życiu dziecka osobistych problemów;

4. Poprzez zabawę dziecko dowiaduje się zarówno i domu jak i w szkole, co jest dobre a co złe, jednak dopiero grupa skłania je do przyjęcia norm moralnych – dziecko wie, że w zabawie grupowej nie może oszukiwać, musi być prawdomówne, opanowane mimo przegranej, rzetelne, solidne, itd., aby zaakceptowała je grupa, o wiele mniej tolerancyjna dla wykroczeń niż dorośli – dlatego też podczas zabawy przyswaja sobie normy moralne szybciej niż np. podczas codziennych zajęć w domu czy w szkole.

Poprzez zabawę:

- dziecko wyodrębnia i obserwuje przedmiot swojej działalności np. zabawką;

- dziecko poznaje warunki, w których owa zabawka działa i uświadamia sobie, że zależy od nich wynik jego działania;

- dziecko uświadamia sobie skutki działania stwierdzając rodzaj przeobrażeń, którym uległ ów przedmiot;

- dziecko próbuje odzwierciedlić sposoby i metody, którymi posługują się dorośli, by osiągnąć właściwy wynik działania;

- dziecko podczas działania poznaje własne pragnienia i motywy oraz poziom możliwości i umiejętności rozwiązywania zadań (M. Marchewa- Pichlińska).

K. Tyborowska wyróżnia natomiast następujące funkcje zabawy:

- aktualizacja, kształcenie i doskonalenie funkcji psychicznych;

- nabycie i poszerzenie wiedzy o świecie;

- udoskonalenie umiejętności potrzebnych do rozwijania celowego i skutecznego działania;

- rozwój myślenia przyczynowo-skutkowego;

- kształtowanie postaw społeczno-moralnych.

Zabawa twórczo wpływa na emocjonalno-afektywne, poznawcze, socjalne i psychomotoryczne sfery rozwoju. Bawiąc się dziecko konstruuje jakby swoistą rzeczywistość alternatywną, w której bezpiecznie ćwiczy swe umiejętności i eksperymentalnie wypróbowuje setki możliwości.

Materiał zaczerpnięty ze strony: wpi24.pl rodzice

PRZECZYTAJ: Artykuł 4

Jak mądrze wymagać?

Szanowny Rodzicu!
Wychowanie dziecka to trudna sztuka, która polega na bezwarunkowej miłości, ale i na mądrym stawianiu wymagań. Powinieneś wiedzieć, że:
Stawianie dziecku zbyt niskich wymagań obniża u niego poczucie wartości, nie daje mu szansy na wykazanie się prawdziwie posiadanym potencjałem, nie nakłania do podejmowania wysiłku, a tym samym nie daje dziecku szansy na pełny rozwój i podwyższanie swoich umiejętności. 
Stawianie dziecku nadmiernie wygórowanych wymagań – bez uwzględnienia jego indywidualnych możliwości, także niezgodnych z jego potrzebami, chęciami i marzeniami – może doprowadzić do wystąpienia u niego stanu ciągłego napięcia i lęku przed porażką, wytworzenia niskiej samooceny, poczucia winy za niezadowolenie rodziców i do bezsilności. Konsekwencją tego jest zazwyczaj, nie tylko utrata dzieciństwa, ale także utrata własnej osobowości, brak umiejętności decydowania o swoim życiu i pogłębiające się nieprzystosowanie społeczne.

Szanowny Rodzicu! 
Nie ma nic gorszego niż niespełnione ambicje rodziców dotyczące wykształcenia, zdobycia wymarzonej pracy czy osiągnięcia sukcesu zawodowego, które są przenoszone na dzieci. Pamiętaj więc, że:
Wymagania, jakie stawiasz swojemu dziecku mogą je mobilizować do pracy i nauki wyłącznie wtedy, gdy są:
adekwatne do jego wieku i etapu rozwoju – nie można od dziecka oczekiwać rzeczy niemożliwych, przekraczających jego możliwości,
realne i uwzględniające jego potrzeby, zainteresowania i życzenia,
elastyczne, gdy dziecko daje do zrozumienia, że nie może im sprostać.

Twoje dziecko musi mieć świadomość, że bez względu na swoje zdolności i osiągnięcia, jest kochane i akceptowane. Tylko dzięki twojemu odpowiedniemu wsparciu i mądremu zaangażowaniu ma wtedy szansę dążyć do spełnienia własnych marzeń.

informacje pobrane ze strony www.pedagogia.pl

PRZECZYTAJ: Artykuł 5

Opóźniony rozwój mowy u dziecka to nie tylko brak mowy czy mały zasób słownictwa, to także dyslalia. Jeżeli dziecko mówi, a nawet mówi dużo, komunikuje się poprawnie, jednak poszczególne głoski nie są wymawiane poprawnie czy należy się tym martwić? Zależy w jakim dziecko jest wieku.

Przyjmuje się, ze 3-latek powinien wymawiać poprawnie głoski m, p, b, n, t, d, f, w, l oraz cały szereg ciszący, czyli głoski ś, ź, ć, dź. To oznacza, że dziecko głoski szeregu syczącego (s, z, c, dz) i szeregu szumiącego (sz, ż, cz, dż) będzie wymawiało jako odpowiednio ś, ź, ć, dź. Słowo słowo będzie więc śłowem, samolot – śamolotem, szafa – śafą, dżem – dźemem, itd. Głoska r wymawiana poprawnie w tym wieku rzadko się zdarza (choć jest to możliwe), będzie więc ona realizowana najczęściej jako l.

Oczywiście, każde dziecko jest inne, a data ukończenia 3 lat nie jest datą magiczną, więc spokojnie można poczekać jeszcze pół roku z wizytą u logopedy, jeśli coś nas niepokoi. Do logopedy udajemy się więc jeśli mamy dziecko 3 i pół letnie, które zniekształca którąś z głosek podanych wyżej. Zwracamy uwagę na głoskę l (najczęściej będzie ona niepoprawnie realizowana jako j) – głoska ta jest o tyle ważna, że jest pierwszą głoską do której język ma się unieść do wałka dziąsłowego. Jeżeli więc głoska l jest w jakiś sposób zniekształcana, może to świadczyć o obniżonej sprawności narządów artykulacyjnych (tu: języka), powodem może być np. zbyt długo noszony smoczek.

Dziecko 4-letnie natomiast utrwala już głoski s, z, c, dz, co oznacza, że samolot będzie już samolotem, a szafa – safą (a nie śafą!). 4 latek mówi już głoski tylnojęzykowe h, k, g, nie zniekształca ich i nie wymienia na odpowiednio: f/w, t, d.

5-latek natomiast zaczyna sobie radzić z głoskami szeregu szumiącego, czyli sz, ż, cz, dż. Dziecko może, i prawdopodobnie będzie, początkowo stosować je wymiennie z szeregiem syczącym – nie jest to nic niepokojącego. Także hiperpoprawność (czyli wymawianie głosek prostszych s, z, cz, dz jako sz, ż, cż, dż, np. samolot = szamolot) jest zjawiskiem stosunkowo częstym i o ile nie przedłuża się nadmiernie, nie jest powodem do niepokoju.

Teoretycznie przyjmuje się, że głoska r powinna być poprawnie, drżąco, wymawiana już przez dziecko 6-letnie, jednak sporo 6-latków nie radzi sobie jeszcze z tą, najtrudniejszą w polskim systemie fonologicznym głoską. I tak, jeżeli dziecko wymawia r jako l, można poczekać pół roku, bo często właśnie tyle wystarcza i ewentualnie dopiero z 6 i pół latkiem wybrać się do logopedy. Natomiast jeżeli 6-latek zniekształca głoskę r wymawiając ją jako ł, lub j, albo pomijając ją (rak = ak), wtedy logopedę należy odwiedzić niezwłocznie. Zdarza się, że dziecko będzie r wymawiało tylnojęzykowo (dźwięk nieco zbliżony do twardego h), wtedy także należy się udać do specjalisty.

Jeżeli w mowie Państwa dziecka występuje któryś z powyższych problemów, lub inny, tutaj nie opisany, zapraszamy do kontaktu z naszą Poradnią w celu uzyskania interesujących Państwa informacji.

PRZECZYTAJ: Artykuł 6

Diagnoza logopedyczna dziecka w naszej poradni odbywa się jednoetapowo, trwa, w zależności od wieku dziecka 30-40 minut. Do wykonania diagnozy logopeda używa testu KOLD (Karty Oceny Logopedycznej Dziecka), w uzasadnionych orzypadkach wspomagając się KOSF-em (Kartami Oceny Słuchu Fonemowego).

Diagnosta przystępuje do diagnozy według arkusza dostosowanego do wieku biologicznego dziecka. Arkuszów jest 12, można nimi diagnozować dzieci od ukończenia pierwszego miesiąca życia, aż do późnego wieku szkolnego. Test sprawdza rozumienie mowy, nadawanie mowy, reakcje słuchowe oraz ocenia narządy mowy. W przypadkach, gdy dziecko nie radzi sobie z zadaniami z arkusza odpowiedniego dla wieku biologicznego, terapeuta posiłkuje się lub wręcz używa arkusza niższego, obniżając poziom zadań, aż do momentu, gdy dziecko osiągnie zadowalającą ilość punktów. W ten sposób logopeda ocenia, jak bardzo opóźniona jest mowa dziecka czy towarzyszące jej sfery.

Jeżeli rozumienie i nadawanie mowy, a także ocena narządów mowy nie wykazuje nieprawidłowości, a tylko ocena reakcji słuchowych wg testu KOLD sugeruje występowanie pewnych nieprawidłowości, terapeuta sięga po test KOSF, aby potwierdzić, bądź wykluczyć ewetualne problemy w odbiorze fonemów – obniżenie słuchu fonematycznego. Jeżeli rodzic podejrzewa u swojego dziecka kłopoty ze słuchem fonamtycznym, może zgłosić się na diagnozę tylko tej, jednej sfery. Objawy obniżonego słuchu fonamatycznego to: w mowie dziecka podobne do siebie głoski są używane zamiennie, bez żadnego wyraźnego schematu (np. szereg syczący s, z, c, dz jest używane przez dziecko wymiennie z szumiącym sz, ż, cz, dż); dziecko myli usłyszane słowa, nawet jeżeli rozmowa nie odbywa się w szumie i nie jest zakłócana (np. zamiast słowa ząbki, dziecko słyszy gąbki, itp.); dziecko ma kłopty z zapamiętywaniem melodii i słów prostych piosenek; a w późniejszym wieku może mieć problemy z dokonaniem prawidłowej analizy i syntezy głoskowej wyrazów, czy dokonaniem operacji głoskowych w wyrazach, co skutkuje kłopotami z czytaniem; podczas pisania ze słuchu wymiennie używa głosek bezdźwięcznych i dźwięcznych (t/d, k/g, ś/ż, ć/dź, itd.). Brak terapii i nieusprawnienie słuchu fonematycznego może w późniejszym wieku prowadzić nawet do wystąpienia dysleksji, dlatego tak ważna jest diagnoza i wdrożenie ewentualnej terapii, nawet, gdy wydaje się, że dziecko nie ma problemów artykulacyjnych.

Oczywiście, gdy diagnoza wykazuje nieprawidłowości w sferach rozumienia czy nadawania mowy, objęcie dziecka opieką logopedyczną także jest jak najbardziej wskazane, a jeżeli nieprawidłowści obejmują także narządy mowy dziecka, konieczne może być udanie się do lekarza laryngologa, dentysty czy ortodonty.

Jeżeli zauważają Państwo u swojego dziecka jakiekolwiek niepokojące sygnały, który dotyczą być może nie sfery artykulacyjnej, ale właśnie szeroko pojętego rozumienia mowy, zawsze warto porozmawiać o tym ze spacjalistą, logopedą lub pedagogiem, który także zajmuje się oceną odbioru mowy i słuchu fonematycznego.

PRZECZYTAJ: Artykuł 7

DRODZY RODZICE!

Nauka w domu to możliwość realizowania rodzinnych projektów, oraz słowna informacja zwrotna pod adresem dziecka, budująca świadomość jego własnych postępów, zasobów i potrzeb rozwojowych. Praca dziecka z zeszytem czy wypełnianie tzw. kart pracy nie powinny być podstawową formą aktywności dzieci podczas pobytu w domu. Szanowni Rodzice, w tej nietypowej sytuacji, wychowawcy i nauczyciele Państwa dzieci wciąż wypełniają swoje zadania, chociaż w zmienionej formie. Pozostają otwarci na współpracę z Wami. Cały czas za pośrednictwem przekazywanych zadań, inspiracji, uwag, mają wpływ na proces rozwoju Państwa dzieci.

WCZESNE WSPOMAGANIE ROZWOJU (WWR) REALIZOWANE W WARUNKACH DOMOWYCH PRZEZ RODZICÓW MAŁYCH DZIECI

Rodzice odgrywają wyjątkową rolę w rozwoju dziecka:

 ustanawiają relację opartą na czułości i przywiązaniu, których nie można zastąpić niczym innym,

 wspierają ciągły proces uczenia się dziecka w każdej codziennej sytuacji, w którą się ono zaangażuje,

 jeśli nawet z powodu obowiązków zawodowych lub z innych przyczyn przebywają z dzieckiem w ograniczonym czasie, to i tak mają więcej okazji do wchodzenia z nim w interakcję czy wspierania jego rozwoju niż jakakolwiek inna osoba dorosła, w tym nauczyciele i specjaliści.

Każda rodzina, dysponując niezbędną pomocą i zasobami, może wspierać uczenie się i rozwój swojego dziecka. Małe dzieci najlepiej uczą się poprzez codzienne doświadczenia i interakcje ze znajomymi osobami oraz w znanych im sytuacjach.

Rodzicu, pozostając w domu, zwróć uwagę na istotne aspekty wspierające rozwój małego dziecka, przede wszystkim na:

1. Atmosferę spokoju, radości – w kontaktach z dzieckiem zachowaj spokój i optymizm – komfort psychiczny rodzica jest elementem wspierania jego rozwoju, rozsądnie i odpowiedzialnie przekazuj informacje na temat obecnej sytuacji, bądź z dzieckiem w kręgu jego zainteresowań, dostarczaj sobie i dziecku okazji do przeżywania radości, odprężenia, komfortu fizycznego i psychicznego.

2. Strukturę dnia – w obecnej sytuacji dzieci nie uczęszczają do placówek opiekuńczo-edukacyjnych, a co najmniej jeden z rodziców nie chodzi do pracy, dlatego w domach panuje inny porządek dnia. Uporządkuj, zaplanuj i omów w rodzinie nową strukturę dnia. Zarówno dziecku, jak również jego rodzicom pomaga powtarzalność i przewidywalność zdarzeń, w miarę stała struktura organizująca życie rodziny.

3. Aktywność – poszukuj nowych możliwości zapewnienia dziecku aktywności stosowanych do jego wieku, potrzeb i zainteresowań. Angażuj dziecko w codzienne rutynowe czynności rodziny: sprzątanie, gotowanie, wspólne posiłki, pranie. Wszystkie codzienne sytuacje są okazją do poznawania najbliższego otoczenia – nauki nowych pojęć, relacji między przedmiotami, funkcji przedmiotów. Pomóż dziecku odkrywać bogactwo domowego środowiska, obserwując, co przyciąga jego uwagę i wzbudza ciekawość. Codzienne czynności są dobrą okazją do uczenia się.

4. Czas na zabawę – baw się razem z dzieckiem, bądź jego partnerem w zabawie, zadbaj o dobry kontakt/interakcję, zejdź do poziomu dziecka, by mieć z nim kontakt wzrokowy i emocjonalny, wykorzystuj zabawy z naprzemiennym uczestniczeniem w aktywności (raz ty, raz ja).

5. W interakcji z dzieckiem wykorzystuj strategie proponowane przez specjalistów, obserwowane w czasie zajęć WWR.

6. Odpowiedni dobór zabawek i wspólnego działania – podążaj za zainteresowaniem dziecka, oferuj mu wybór, pomagaj dyskretnie, by pozwolić dziecku odnosić sukces.

7. Komunikację – więcej czasu spędzanego razem z dzieckiem w domu to okazja do wzmocnienia więzi emocjonalnej i społecznej, budowania relacji a także rozwijania komunikacji z dzieckiem i wspierania jego rozwoju językowego. To czas na wysłuchanie dziecka, także dziecka niemówiącego, które używa innych niż mowa środków komunikacji.

8. Kontakt z zespołem WWR – utrzymuj stały kontakt ze specjalistą WWR, który zna dziecko i jego potrzeby rozwojowe, ustal z nim wspólnie kierunki działań, korzystaj z porad i konsultacji dostosowanych indywidualnie dla Twojego dziecka, pytaj, jak wykorzystać możliwości związane z nietypową sytuacją izolacji domowej.

JAK UCZĄ SIĘ MAŁE DZIECI?

1. Wspieranie rozwoju dziecka wiąże się z dostarczaniem mu możliwie najliczniejszych okazji do uczenia się.

2. Najlepsze rezultaty u bardzo małych dzieci przynosi wspieranie ich rozwoju w naturalnym środowisku.

3. Pierwsze trzy lata życia dziecka stanowią okres wyjątkowej podatności na wpływy otoczenia.

Rozwój dziecka i proces uczenia się możemy wspierać na różne sposoby, szczególnie w tych trudnych dla wszystkich dniach związanych z koniecznością ograniczenia kontaktów społecznych.

Warto pamiętać, że:

 naturalne środowisko i rutynowe czynności rodziny mają ogromną i często niedocenianą wartość edukacyjną dla maluchów,

 wszystkie codzienne czynności w rodzinie wspierają rozwój małego dziecka poprzez powtarzalność i przewidywalność,

 przewidywalność ułatwia angażowanie się dziecka w kontakt z ludźmi i przedmiotami sprzyjając jego rozwojowi i opanowaniu różnych umiejętności,

 codzienne czynności pozwalają także na zamianę ról między dzieckiem a opiekunem, czyli naprzemiennie dawanie i otrzymywanie.

Zaangażowanie, niezależność oraz interakcje społeczne to kluczowe pojęcia dla procesu uczenia się. Dlatego też zasadniczą rolą nauczycieli i specjalistów pracujących w obszarze WWR jest wskazywanie rodzicom i innym opiekunom, jak obmyślać, planować, tworzyć i maksymalizować okazje do uczenia się w sposób, który zapewni małym dzieciom aktywne uczestnictwo – zaangażowanie, niezależność w działaniu i podejmowaniu decyzji oraz pozytywne interakcje z najbliższymi, ważnymi dla dziecka osobami.

JAK ZAPEWNIĆ OBECNOŚĆ TYCH ZASAD W CODZIENNYM ŻYCIU?

1. zaangażowanie – motywuj swoje dziecko poprzez atrakcyjne dla niego aktywności, podążaj za jego zainteresowaniami, ulubionymi zabawami i przedmiotami, którymi chce się bawić, manipulować;

2. niezależność – pozwól swojemu dziecku na dokonywanie wyborów, na możliwie największą samodzielność w działaniu, na eksperymentowanie i doświadczanie skutków dokonanych w środowisku zmian;

3. interakcje – reaguj na komunikaty dziecka, bądź wrażliwy i responsywny, mów do dziecka w łatwy i zrozumiały sposób, zmieniaj tonację głosu. Pamiętaj, że pierwsze doświadczenia dziecka mają znaczny wpływ na przebieg jego przyszłego rozwoju emocjonalnego, intelektualnego i fizycznego. Dzieci rozwijają się w relacyjnym środowisku, które zazwyczaj jest tworzone przez rodzinę. Codzienna i ciągła interakcja ułatwia proces tworzenia więzi między dzieckiem a rodziną. Proces ten, nazywany bezpiecznym przywiązaniem do bliskich dorosłych, zwykle rodziców, prowadzi do rozwoju empatii, zaufania i dobrostanu.

źródło: Kształcenie_na_odległość_poradnik_dla_szkół.pdf

PRZECZYTAJ: Artykuł 8

Propozycje ćwiczeń uwalniających napięcie

„Dzikus". Dziecko na dany sygnał biega i krzyczy „aaaa". Na umówione hasło staje w milczeniu i bezruchu.

„Balon". Dziecko nabiera powietrze, potem tak jak balon wypuszczając powietrze syczy i biega po pomieszczeniu.

„Lokomotywa" – dziecko skacze lub biegnie przed siebie, udając lokomotywę. Sapie i gwiżdże, naśladując dźwięki parowozu.

„Drwale" – dziecko staje w rozkroku. „Wyobraź sobie, że jesteś drwalem, przed Tobą leży pień". Dziecko podnosi ręce do góry (splecione jak na trzonku siekiery) wdychając powietrze. Następnie energicznie opuszcza w dół („uderza w pień), wydychając powietrze z okrzykiem „ha!".

„Rakieta". Dziecko siedzi z rękami na stole. Rakieta startuje – bębnimy palcami, cicho brzęczymy, lekko tupiemy o podłogę. Rakieta leci coraz wyżej – coraz głośniejsze odgłosy. Lot ślizgowy –wyłączmy napęd – cisza. Napęd zostaje włączony, rakieta ląduje – odgłosy stają się bardzo ciche.

Dla uwolnienia energii dziecka stosować można różne gry i zabawy ruchowe, ćwiczenia gimnastyczne (które dodatkowo rozwijają m.in.: sprawność ruchową, koordynację wzrokowo-ruchową). Ćwiczenia ruchowe dla dzieci i ich rodziców proponuje Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne.

Ćwiczenia na koncentrację uwagi

Dziecko siada w siadzie skrzyżnym i składa dłonie, tak, by stykały się wewnętrzną powierzchnią. Kolejno rozwiera na zewnątrz pary palców (kciuk – kciuk, palec wskazujący – palec wskazujący itd.), następnie kolejno znowu je łączy. Przy wykonywaniu ćwiczenia dziecko kolejno liczy do pięciu (tyle ile par palców).

Dziecko idzie z zamkniętymi oczami po ułożonej na podłodze lince / wstążce, od czasu do czasu podkładamy dziecku pod nogi kijek (na niewielkiej wysokości nad wstążką), przez który dziecko musi dać krok, nie spadając ze wstążki.

Dziecko stoi stopy blisko siebie. Naśladuje tykanie zegara – wychylając się w lewo i w prawo.

Dziecko wychodzi z pomieszczenia, rodzic chowa jakiś przedmiot. Dziecko wraca i ma za zadanie go odnaleźć. Rodzic udziela wskazówek (podobnie jak w „ciepło-zimno) nucąc „hmmm" (głośno - gdy dziecko jest blisko przedmiotu, cicho – gdy się oddala).

Dziecko ma zawiązane oczy, rodzic przemieszcza się wydając przy tym dźwięk (słowo, gra na instrumencie). Dziecko podąża za rodzicem.

Dziecko siada na krześle, zawiązujemy mu oczy. W różnych miejscach pomieszczenia robimy różnego typu hałas (uderzamy w pokrywkę, gramy na flecie, tupiemy). Zadaniem dziecka jest pokazanie z której strony dochodzi hałas.

Dziecko siedzi z zawiązanymi oczami i udaje pająka. Wokół rzucamy kapsle (lub inne przedmioty wydające dźwięk przy upadaniu). Dziecko wsłuchuje się, ma zgadnąć ręką, z której strony zdobycz wpadła w jego sieć. Następnie szuka po omacku tej zdobyczy.

„Lustro". Dziecko staje naprzeciwko rodzica. Rodzic wykonuje pewne ruchy (kuca, podnosi nogę, rękę, robi „miny"). Dziecko naśladuje ruchy rodzica.

Zaciemniamy pokój i latarką rzucamy w różne miejsca pokoju punkt świetlny, dziecko próbuje je złapać.

Na podłodze stawiamy kręgiel (pustą plastykową butelkę). Dziecko staje przed nim i kolejno dotyka go delikatnie czubkiem nosa, brodą, brzuchem, kolanem, dużym palcem (zależnie od możliwości dziecka). Kręgiel nie może się przewrócić.

„Pomidor". Rodzic rozśmiesza dziecko (tylko słownie lub gestami, bez dotykania), dziecko w odpowiedzi może wypowiadać tylko jedno słowo: „pomidor", dziecko przegrywa, gdy się roześmieje (można liczyć czas i porównywać kto wytrzymał dłużej).

Ćwiczenia oddechowe

„Ptak". Dziecko stoi w rozkroku, ręce na wysokości barków. Przy wdechu dziecko prostuje się, rozpościera ręce na bok, przy wydechu – przenosi ręce do przodu, plecy zaokrąglone (naśladuje lot ptaka)

„Żabka" – ruchy rąk jak przy pływaniu żabką, ręce do przodu – wdech, ręce na boki i do tyłu – wydech.

„Malowanie oddechem" - "możesz malować swoim oddechem, pomyśl, co chciałbyś na malować?... wyobraź sobie, że powietrze, które wydychasz, to kolorowy laser. Możesz zdecydować, czy ten laser będzie gruby, czy cienki. Wyobraź sobie, że przy każdym wydechu przez Twoje usta wydostaje się kolorowe powietrze. Możesz teraz malować przy pomocy ruchu głowy".

Dziecko bierze głęboki wdech – na wydechu śpiewa zwrotkę ulubionej piosenki.

Dziecko wyobraża sobie, że jest balonem, najpierw malutkim (siedzi skulone).Potem dziecko nadmuchuje swój balon (z każdym wdechem bardziej się prostuje, aż na koniec staje się balonem z wyprostowanymi ramionami). Dziecko wypuszcza powietrze ze swojego balona – „kurczy się", wydając dźwięk „szszsz".

Oddech wzmocnić można prze proste zabawy takie jak: puszczanie baniek, dmuchanie na wiatraczek (kto dłużej), nadmuchiwanie balona

Ćwiczenia wyciszające, relaksujące

„Oddychanie z maskotką" – dziecko kładzie się na plecach, na brzuchu kładziemy pluszową maskotkę. Dziecko obserwuje ruchy maskotki przy wdechu i wydechu „Jak ma na imię maskotka? Czujesz jak leży na Twoim brzuchu?... a teraz wciągnij powietrze tam, gdzie leży maskotka. Spójrz na nią, co się z nią dzieje?... myślisz, że się jej to podoba?... kołysz ją jeszcze przez jakiś czas, aby zasnęła podczas Twojego kołysania".

Pozycja jak w ćw. Wyżej. Dziecko trzyma ręce na brzuchu – obserwuje jak się ręce i brzuch unoszą podczas wdechu (brzuszek staje się gruby, jakby dużo zjadł), opadają podczas wydechu.

Masażyki. Dziecko kładzie się na brzuchu, rodzic mówi wierszyk i wykonuje na plecach dziecka odpowiednie ruchy np.:

„Tu płynie rzeczka, przeszła pani na szpileczkach, tędy przeszły słonie i przebiegły konie, przeleciała szczypaweczka, zaświeciły dwa słoneczka, potem spadł drobniutki deszczyk, czy Cię przeszedł dreszczyk?" (ten i inne wierszyki znaleźć można książce „Rymowanki, kołysanki, przytulanki" opracowanej przez M.Bogdanowicz, Wydawnictwo Fokus, Gdańsk 2002);

rodzic opowiada, jak robi się pizzę (ciasto, jak myje się samochód, itd.), naśladując poszczególne czynności odpowiednimi ruchami wykonywanymi na plecach dziecka.

Opowiadanie na rozluźnienie

Wprowadzenie:

Mówimy do dziecka: „Połóż się wygodnie, tak żeby nic Ci nie przeszkadzało, oddychaj głęboko, powoli, tak spokojnie jak byś za chwilę miał zasnąć, zamknij oczy".

Opowiadanie właściwe:

„Opowiem Ci o niedźwiadku. Ten niedźwiadek codziennie wędruje przez gęsty las nad jezioro (opisujemy, co niedźwiadek widzi i słyszy, jak się tam czuje). Później misio wraca do swojej jaskini. Jest bardzo zmęczony i marzy tylko o tym, żeby odpocząć. Niedźwiadek lubi się zdrzemnąć po spacerze. Jego jaskinia jest wysłana miękkim mchem, który pachnie lasem. Misio zasypia. Jego oddech jest spokojny i głęboki. Czy ty też umiesz tak oddychać? Niedźwiadek wtula się w mięciutki mech, ciekawe, co mu się śni?.... Po przebudzeniu misio otwiera oczy, przeciąga się i pręży, czy ty też tak umiesz? Teraz misio jest wypoczęty i zadowolony, a ty?". Można opowiadać dziecku codziennie inną wycieczkę misia lub innego zwierzaka. Dziecko może też samo wybrać, jakie zwierzę ma być bohaterem opowieści lub gdzie ma się wybrać. Ważne jest łagodne przejście z krainy fantazji do świata rzeczywistego. Dziecko może jeszcze przez chwilę poleżeć,...

Odprężenie przed zaśnięciem

Ostatnie chwile dnia przed zaśnięciem warto jest poświęcić na omówienie z dzieckiem wydarzeń z minionego dnia, podzielenie się wrażeniami. Ważne jest zakończenie tej rozmowy na przyjemnych wydarzeniach. Także rodzic może opowiedzieć dziecku o swoim dniu (stosownie do wieku dziecka) – buduje to wzajemne zaufaniem, zrozumienie. Należy „wyczyścić" wszystkie negatywne emocje, wyjaśnić nieporozumienia, kłótnie. Bajki przed zaśnięciem powinny być relaksujące, przyjemne (bez agresji).

Ćwiczenia do zasypiania:

„Wiercipiętki idą spać" (można wcześniej wyciszyć dziecko poprzez ćwiczenie oddechowe na leżąco) „Połóż się na plecach, a teraz poruszaj stopami ... tylko stopy się poruszają ... a teraz dołączamy nogi... nogi i stopy poruszają się... machają, potrząsają..." i kolejno: dołączamy ramiona, następnie brzuch, pośladki, głowa – całe ciało się porusza. „A teraz położymy wszystkie części ciała spać „najpierw głowę... głowa leży spokojnie ...." i kolejno kładziemy spać części ciała: ręce i ramiona, nogi, stopy).

„Ślimak". „Ślimak powoli wchodzi do swojego domku (pod kocyk, kołderkę), bada najpierw wszystko czułkami (dziecko wkłada do środka jedną, potem drugą rękę) wszystko w porządku? ... W takim razie wejdź do środka jak ślimak, tyłem tak, by stopy były pierwsze, potem nogi, pupa, a teraz cały ślimaczek jest w środku... jak się czuje? Zwiń się w kłębek jak ślimaczek".

Masażyki i inne w/w ćwiczenia wyciszające.

PRZECZYTAJ: Artykuł 9

Przykłady ćwiczeń Dennisona wykorzystywanych w codziennej pracy z dziećmi

w wieku wczesnoszkolnym:

Ćwiczenia na przekraczanie linii środka

Mają one uruchomić obie półkule mózgowe: poprawiają: wymowę, pisownię, umiejętności

słuchania, czytanie i rozumienie; polepszają koordynację L-P strona ciała, poprawiają

oddychanie i gibkość ciała, wzmacniają zmysł wzroku i słuchu.

Ø ,,Ruchy Naprzemienne''- Stosując to ćwiczenie osiąga się poprawę wymowy, pisowni,

umiejętności słuchania, czytania i rozumienia. Sprawniej przychodzi uczenie się na pamięć

i powtarzanie. Poprawie ulega koordynacja między lewą i prawą stroną ciała, oddychanie,

gibkość, wzmacniają się zmysły wzroku i słuchu.

Ćwiczenia polegają na jednoczesnym wymachu ręką i przeciwną do niej nogą, co aktywizuje

obie półkule mózgowe do jednoczesnej pracy. Np.:

• podskoki naprzemienne raz na jednej nodze raz na drugiej,

• dotykanie lewym łokciem prawego kolana i odwrotnie,

• dotykanie na przemian rękami przeciwległych kolan,

• klepnięcie, sięganie prawą ręką uniesionej z tyłu lewej stopy...

Ø Rysowanie symbolu X- w pozycji siedzącej lub stojącej wykonaj X równocześnie dwiema

rękami w powietrzu lub na papierze. Rysuj od góry w dół, krzyżując ręce i zmieniając ich

pozycję, tj. najpierw prawa ręka nad lewą, a potem odwrotnie.

Ø ,,Leniwe Ósemki''- kreślenie kciukiem, płynnym ruchem poziomej ósemki, zaczynając od

punktu środkowego na wysokości oczu w lewo (znak nieskończoności). Ruch zaczynaj

zawsze od środka w lewo do góry- na zmianę jedną, drugą ręką, a potem obiema złożonymi,

z pionowo wyciągniętym kciukiem, za którym należy wodzić wzrokiem. Zacząć należy lewą

ręką, ale w którymkolwiek miejscu, ważne by ręka poruszała się w kierunku przeciwnym do

ruchu wskazówek zegara: w górę i dookoła zataczając pętlę. Następnie z punktu znajdującego

się na wysokości pasa, tym razem zgodnie z ruchem wskazówek zegara, zakreśl pętlę w górę

i dookoła. Ćwiczenie to wykonuj 3 - 5 razy, raz prawą ręką, raz lewą ręką, a potem dwiema

rękami. Ręce wtedy są połączone ze sobą na poziomie kciuków.

Ćwiczenie to poprawia koordynację pracy narządu wzroku i poprawia ruchliwość gałek.

Poprawia umiejętności szkolne w zakresie czytania, rozumienia, pamięci długotrwałej,

rozróżniania i rozumienia symboli. Poprawia ostrość postrzegania, wzmacnia stabilność,

koordynację i równowagę ciała oraz koncentrację . Ćwiczenie to koordynuje pracę obu półkul

mózgowych. Jest pomocne w reedukacji dzieci dyslektycznych. Poprawia płynność czytania,

zapamiętywanie, myślenie.

Ø ,,Krążenie Szyją''- w pozycji siedzącej należy rozluźnić mięśnie szyi, głowę bardzo wolno

przetoczyć do dołu, zataczać głową od jednego do drugiego obojczyka, miarowo oddychając

(na wydechu). Ćwiczenie dobrze wpływa na centralny układ nerwowy, reguluje oddech.

Ø ,,Słoń''- ręka wyciągnięta w przód grzbietem dłoni do góry, głowa przytulona uchem do

ramienia, wzrok podąża ponad wierzchem dłoni za poruszającą się ręką. Pozycja stojąca w

małym rozkroku. Ćwiczenie rozluźnia mięśnie szyi i oczu, poprawia pamięć, pomaga lepiej

słuchać, rozwija zdolności matematyczne, ułatwia wypowiadanie się. (Ćwiczenia powtórzyć

zmieniając rękę.)

Ø ,,Rysowanie Oburącz''- rysowanie obiema rękami równocześnie linii, figur, kształtów,

z których każda rysowana jedną ręką jest zwierciadlanym odbiciem drugiej, rysowanej w tym

samym czasie drugą ręką.

Ćwiczenie poprawia pisanie i rysowanie, powoduje rozwój twórczego myślenia

i zdolności. Ćwiczenie to poprawia orientację w przestrzeni, zdolność określania

kierunków, poprawia koordynację wzrokowo-ruchową, wzrokowe rozróżnianie symboli,

wpływa na poprawę wymowy, ułatwia zapamiętywanie.

Rozpocznij od dowolnego bazgrania obydwiema rękoma naraz (np. w powietrzu przed sobą,

palcami wskazującymi). Zaleca się stosowanie różnej wielkości obszarów do rysowania: od

bardzo małych do coraz większych. Można rysować kredą, farbami, kredkami, węglem,...

Nauczyciel kładzie nacisk na proces rysowania a nie na rysunki. Zachęca ucznia do

poruszania głową i oczyma, aby nie dopuścić do napięcia. Rysunki nie muszą mieć

określonego zamierzonego kształtu. Ćwiczenia na przekraczanie linii środka oraz

ćwiczenia wydłużające mają za zadanie przywrócić pierwotną długość mięśni i poprawić

budowę ciała. Wpływają na rozwój umiejętności słuchania, mówienia, pisania, czytania.

Ø „ Oddychanie Przeponowe”- leżąc lub stojąc: przy wdechu wypełnia się klatkę piersiową

i brzuch powietrzem, wydycha się powietrze krótkimi dmuchnięciami, jakby się chciało

utrzymać piórko w powietrzu. Ćwiczenie zwiększa pojemność płuc, poprawia dotlenienie

organizmu, wzmacnia i uelastycznia pracę przepony, wpływa na ekspresję wypowiedzi

i dykcję

Ćwiczenia rozciągające mięśnie ciała: gdy mięśnie są rozciągnięte i mają właściwą sobie

długość, przekazują do mózgu sygnał informacyjny o tym, że człowiek jest rozluźniony,

spokojny i gotowy do pracy poznawczej. Możliwy jest wtedy przepływ informacji z tylnych

części mózgu do obszarów przednich, przyczynowo uwarunkowanych

poprzez układ limbiczny stanowiący „ bramę”, przez którą wiadomości ( doświadczenie)

przedostają się do wyższych obszarów mózgu, będąc jednocześnie źródłem radości.

Pozycje pogłębiające:

Sprzyjają zwiększonemu, pozytywnemu nastawieniu lub wpływają na emocjonalnolimbiczny układ mózgu, współdziałający z ośrodkami percepcji własnego „ Ja”. Ćwiczenia

stabilizują i rytmizują procesy nerwowe organizmu, co sprzyja osiągnięciom w nauce.

Każde z nich trwa przez 1-2 minuty, co nie zabiera zbyt dużo czasu, są łatwe, wykonuje się je

w tempie umiarkowanym, powodują radość i zadowolenie. Osoba wykonująca ćwiczenia

może osiągnąć znakomite rezultaty.

Ø ,,Pozycja Dennisona'' -pozycja siedząca, nogi skrzyżowane w kostkach, kolana lekko

ugięte, ręce splecione, oczy zamknięte, język na podniebieniu.

Ćwiczenie wpływa na poprawę koncentracji, stabilności emocjonalnej, wzmacnia poczucie

własnej wartości - połóż się wygodnie na dywanie i skrzyżuj nogi w kostkach, lewa na

prawej, ręce wyciągnij przed siebie i przekręć grzbietami do siebie tak, aby kciuki były

skierowane w dół. Teraz przełóż jedną rękę przed drugą i skrzyżuj palce, zegnij ręce

w łokciach i oprzyj skrzyżowane ręce na piersi. Zamknij oczy, połóż język na podniebieniu.

Oddychaj swobodnie przy ulubionej muzyce. Wyjście z tej pozycji odbywa się następująco:

nogi w lekkim rozkroku oparte o podłogę, palce rąk robią ,,daszek" na pępku.

Ø ,,Punkty Pozytywne''- lekko dotyka się palcami punktów położonych na wypukłościach

czoła, między brwiami a linią włosów - w połowie tej długości.

Ćwiczenie odpręża, uspokaja, odblokowuje pamięć, ułatwia uczenie się, poprawia

samopoczucie.

Ćwiczenia energetyzujące:

Ćwiczenia energetyzujące ciało, lub innymi słowy, zapewniające niezbędną prędkość

i intensywność przebiegu procesów nerwowych między komórką i grupami komórek

nerwowych mózgu. Podstawą ćwiczeń jest doskonała znajomość obszarów odruchowego

i „psychologicznego” funkcjonowania ciała. Mają na celu ułatwienie przepływu energii

elektromagnetycznej przez ludzkie ciało. Pomagają one przywrócić prawidłowe połączenia

między ciałem a mózgiem.

Ø „ Punkty Równowagi”- palcami prawej ręki należy dotknąć punktu za uchem, drugą rękę

położyć na pępku; głowa prosto. Ćwiczenie wykonuje się przez 30 sekund, następnie trzeba

zmienić ręce.

Ćwiczenie ułatwia podejmowanie decyzji, koncentrację, myślenie skojarzeniowe, wyostrza

zmysły. Poprawia umiejętność uczenia się, samopoczucie oraz umiejętności potrzebne do gier

i zajęć sportowych.

Ø "Picie wody" - Ludzkie ciało składa się w 2/3 części z wody. Wszelkie procesy

elektryczne i chemiczne zachodzące w mózgu i centralnym systemie nerwowym zależne są

od dobrego przewodnictwa elektrycznego. Regularne jej picie utrzymuje ciało nawodnionym

i pracującym z optymalną efektywnością, wpływa na poprawę umiejętności szkolnych.

Powoduje wzrost koncentracji, podnosi poziom energii, poprawia koordynację umysłową

i fizyczną.

• Pozwól dziecku pić podczas zajęć wodę.

• Woda powinna mieć temperaturę pokojowa - wchłania się wtedy najlepiej.

Ø "Energetyczne ziewanie" - Ziewanie jest naturalnym odruchem powodującym oddychanie

całym ciałem oraz wzrost energii i jej cyrkulacji. Pomaga odzyskać rozluźnienie napięć głowy

i szczęk. Odciąża mózg. Poprawia takie umiejętności szkolne, jak czytanie na głos, twórcze

pisanie. Poprawia samopoczucie przed przemówieniami, koncertami, wystąpieniami

publicznymi.

Staw skroniowo- żuchwowy poczujesz pod palcami przy otwieraniu i zamykaniu szczęk.

Opuszczaj powoli dolną szczękę udając, że ziewasz. Masując staw wydaj głęboki, relaksujący

odgłos ziewania. Powtórz ćwiczenie 3-6 razy.

Ø ,,Punkty na Myślenie''- palcem wskazującym i kciukiem, zgodnie z ruchem wskazówek

zegara, wykonuje się masaż punktów położonych poniżej i nieco na zewnątrz początku

obojczyka (dwustronnie) - są to miękkie wgłębienia pod obojczykami, po obu stronach

mostka. Druga ręka powinna w tym czasie znajdować się na pępku.

Stymulacja tych punktów powoduje dotlenienie mózgu, koordynuje pracę oczu,

ułatwia czytanie. Ćwiczenie to pozwala na przesyłanie informacji z L półkuli do P części ciała

i odwrotnie, zachowanie równowagi pomiędzy P i L stroną ciała. Zwiększa poziom energii.

Ø Kapturek myśliciela - dużymi palcami i kciukiem chwytamy uszy i masujemy je od góry

przesuwając się w dół. Na zakończenie ćwiczenia naciągamy je: w górę, w dół, na boki.

Ø „Sowa”- jedną ręką chwyć mocno mięsień barku, głowę skieruj w tę samą stronę. Nabierz

powietrza i powoli odwracając głowę w drugą stronę wydychaj powietrze, hukając jak sowa:

hu-hu, hu-hu, hu-hu, ...To samo ćwiczenie wykonaj chwytając drugi mięsień barku.

Ćwiczenia wydłużające:

Ćwiczenia wydłużające mają za zadanie przywrócić pierwotna długość mięśni i poprawić

budowę ciała. Wpływają na rozwój umiejętności słuchania, mówienia, pisania, czytania.

Ø ,,Aktywna Ręka'' - wyciągniętą w górę przy głowie ręką stawia się opór naciskowi drugiej

ręki, nacisk następuje przy wydechu powietrza, w czterech kierunkach: w kierunku głowy,

w kierunku przeciwnym, ku przodowi, do tyłu (po 3 razy), potem zmiana ręki.

Ćwiczenie odpręża mięśnie barków, wzmacnia koncentrację, poprawia charakter

pisma, ułatwia rysowanie. Ćwiczenie rozciąga mięśnie górne klatki piersiowej, ważne przy

pisaniu i posługiwaniu się różnymi przyrządami. Jego stosowanie wpływa na rozwój

umiejętności wysławiania się, ekspresji i zdolności językowych. Poprawia koordynację

wzrokowo-ruchową i wpływa na podniesienie jakości pisma. Podnosi umiejętność skupiania

uwagi, koncentracji.

* Zwieszone po bokach ciała ramiona pozostają luźne. Dopuszczalne są 4 pozycje: 1) ręka

odchylona daleko za głowę; 2)ręka przed głową; 3) ramię dotykające ucha; 4) ręka w bok od

głowy.

Unieś do góry wyprostowane ramię w jednej z 4 pozycji. Zrób łagodny wdech przez usta

uformowane w "ryjek". Równocześnie pobudzaj mięśnie wyprostowanej ręki, odpychając ją

w różnych kierunkach: w przód, w tył, do siebie i od siebie. Przy każdej pozycji należy

pamiętać o głębokim wdechu: wydech natomiast wydłuż, odliczając w pamięci do 8 lub

więcej.

Przykładowa zabawa: Prowadzący wymyśla opowiadanie w którym każdemu bohaterowi

przypisany jest konkretny ruch. Zadaniem dzieci jest jego wykonanie, gdy usłyszą, że o nim

jest mowa. Na przykład:

• Pajacyk – podskoki, wymachy ramion przy muzyce/ Ruchy naprzemienne – podnosimy do

góry prawe kolano i dotykamy do niego lewą rękę, następnie do podniesionego lewego kolana

dotykamy prawą rękę (ćwiczenie przypomina marsz w miejscu).

• Osiołek – dobieramy się w pary, przepychanie się na drugą stronę i odwrotnie

• Motylek – wykonujemy ruchy motyla za pomocą chust, improwizacje ruchowe/Leniwe

ósemki – ćwiczenie wykonujemy rysując lub wodząc oczami za przedmiotem po kształcie

położonej ósemki. Ruch zaczynamy zawsze od środka w lewo do góry – lewą ręką

i kończymy obydwiema rękoma połączonymi razem.

• Słonik – chodzimy na czworakach/Słoń – rysujemy leniwą ósemkę, określamy środek,

wyciągamy rękę w przód, grzbietem dłoni do góry, głowę kładziemy na ramieniu

wyciągniętej dłoni, nogi w kolanach lekko ugięte, mały rozkrok. Rysujemy ręką obszerne

ósemki, ucho przyklejone do ramienia. Całe ciało pracuje.

• Krokodyl – czołgamy się na brzuchu

• Konik – dobieramy się w pary i biegamy po sali

• Zajączek – naśladujemy ruchy zajączka

• Wilk – skradamy się na palcach

• Kaczka – naśladujemy kaczy chód

• Żółwie – dzieci w parach, jedno w pozycji na czworakach, nisko przy ziemi

• Baletnica – chodzimy na palcach, wręczamy pałeczki ze wstążkami.

Można wymyślać różne ruchy dla różnych bohaterów. Wszystko zależy od naszej wyobraźni.

PRZECZYTAJ: Artykuł 10

Prawidłowa postawa ciała.

Dzisiaj zachęcam Was do praktycznych ćwiczeń w domu. Postawa ciała jest nawykiem ruchowym. O jakości postawy decydują: -czynniki morfologiczne (budowa kośća, siła i wytrzymałość mięśni, stawy, więzadła); -warunki środowiskowe; -nawyk postawy wynikający z najczęściej przyjmowanych i długo utrzymywanych pozycji(np. w ławce szkolnej, w staniu i chodzeniu, przy oglądaniu TV, przy komputerze).

Proszę zapamiętać.

Prawidłowa pozycja siedząca w czasie pracy przy biurku.

A) Podeszwy stóp (w butach) powinny na całej powierzchni dotykać podłogi.

B) Pomiędzy udami a płytą stołu powinien być zachowany prześwit, umożliwiający swobodne poruszanie

C)Uda nie powinny być od spodu uciśnięte przez krawędź siedziska.

D)Wysokość stołu powinna być tak dobrana, by płyta stołu przy swobodnie opuszczonych ramionach znajdowała się na poziomie łokci.

E) Oparcie krzesła powinno podpierać plecy w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, nie dochodząc do łopatek.

F) Przednia krawędź siedziska nie powinna dotykać tylnej powierzchni podudzi.

G) Pomiędzy oparciem a siedziskiem krzesła powinna zostać zachowana przestrzeń pozwalająca na swobodne ruchy dolnej części tułowia.

Przy długiej pracy siedzącej warto pamiętać o częstych przerwach, ćwiczeniach oddechowych i ćwiczeniach w różnych pozycjach (stojąc, siedząc, w pozycjach niskich-leżąc na plecach lub brzuchu). Zachęcam do ćwiczeń z rodzicami lub rodzeństwem. Pozdrawiam.

PRZECZYTAJ: Artykuł 11

Lateralizacja, inaczej stronność – asymetria czynnościowa prawej i lewej strony ciała ludzkiego, która wynika z różnic w budowie i funkcjach obu półkul mózgowych. Wyraża się np. większą sprawnością ruchową prawych kończyn niż lewych, a także rejestrowaniem przez mózg większej liczby bodźców zmysłowych dochodzących z jednej strony ciała.

Lateralizacja jest postępującym procesem, kształtuje się stopniowo wraz z wiekiem i ogólnym rozwojem ruchowym dziecka. Podczas tego procesu kształtuje się przewaga jednej strony ciała nad drugą podczas czynności ruchowych. Za określoną stronność ciała odpowiada przeciwległa półkula mózgowa. Lateralizację czynności nazywa się też „asymetrią funkcjonalną”. Sprawność ruchowa człowieka opiera się na odmiennych funkcjach kończyn górnych i dolnych oraz lewych i prawych. Ważną rolę odgrywa specjalizacja i koordynacja ruchowa rąk, która polega na odmienności ich ruchów. Ręka wiodąca (u osób praworęcznych prawa, u leworęcznych lewa) wykonuje główną czynność, natomiast ręka podporządkowana ją wspomaga. Koordynacja ręki wiodącej i podporządkowanej pozwala na osiągnięcie wysokiego stopnia sprawności przez dziecko. Wynika z tego, że wysoki poziom percepcji i ekonomii ruchów można osiągnąć wtedy, gdy jedna z kończyn dominuje, a druga ją wspomaga i współpracuje z nią. Gdy ręka dominująca jest po tej samej stronie ciała co oko dominujące powstaje tzw. układ ręka-oko, który stanowi podstawę koordynacji wzrokowo-ruchowej co umożliwia i znacznie ułatwia wykonywanie czynności graficznych i manipulacyjnych. Lateralizacja związana jest z dominowaniem jednej z półkul mózgowych. Pewne obszary mózgu kierują określonymi procesami i czynnościami. U większości osób lewa półkula odpowiada

  • za mowę i funkcje językowe (wraz z czytaniem i pisaniem),

  • logikę,

  • rozumienie oraz programowanie motoryczne.

Natomiast prawa półkula:

  • zarządza percepcją przestrzenną,

  • umiejętnościami muzycznymi i plastycznymi,

  • mimiką i emocjami.

Procesy wzrokowe, słuchowe i umiejętności matematyczne podzielone są pomiędzy obie półkule. Możemy obserwować różne stopnie lateralizacji. Podczas gdy jedna strona mózgu dominuje nad drugą w zakresie pewnych funkcji, mamy do czynienia z dominacją jednej z półkul. Jednakże pomiędzy obydwoma półkulami istnieje stała łączność i współpraca, co stanowi o ich jedności. Osoby praworęczne za mowę i inne funkcje językowe oraz logiczne odpowiada zawsze lewa strona mózgu, a za muzykę, sztukę, funkcje kreatywne i emocje prawa strona. W przypadku osób leworęcznych sytuacja jest bardziej złożona. Model lateralizacji u niektórych osób leworęcznych jest identyczny jak u osób praworęcznych, czasami jednak jest on odwrócony. Są też takie osoby, u których występuje lateralizacja mieszana nazywana skrzyżowaną (bilateralizacją) czyli funkcje językowe zlokalizowane są po obu stronach mózgu.

Wyróżnia się lateralizację:

  • jednorodną – występuje, obserwujemy wyraźna przewaga jednej strony ciała nad drugą (np. lewooczność, leworęczność, lewonożność);

  • niejednorodną (skrzyżowaną) – nie ma wyraźnej dominacji jednej strony nad drugą (np. gdy leworęczność występuje razem z prawoocznością i prawonożnością lub praworęczność z lewoocznością i prawonożnością). Istnieją różne kombinacje dominacji;

  • nieustaloną (słabą) – występuje u tzw. osób obustronnych, u których brak przewagi czynnościowej jednej strony nad drugą. Np. w przypadku osoby posługującej się prawą i lewą ręką w jednakowym stopniu.

Praworęczność zwykle ustala się około 2-3 roku życia dziecka, natomiast leworęczność w wieku ok. 3-4 lat. Ostatecznie dominacja czynności ruchowych ustala się do 6. roku, a proces lateralizacji zostaje zakończony w wieku szkolnym. Niekiedy istnieją pewne opóźnienia w tym procesie i dominacja ręki nie jest do końca ustalona. W takiej sytuacji mogą wystąpić liczne trudności w nauce u dziecka. Przyczyny zaburzeń lateralizacji mogą być różne - poczynając już od okresu prenatalnago. Według Jane M. Healey za leworęczność i trudności w nauce odpowiada wczesny udar mózgu. Najczęściej leworęczność uwarunkowana jest jednak genetycznie. Jeżeli jedno z rodziców jest leworęczne to istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziecko również będzie leworęczne.

Zaburzona lateralizacja może być przyczyną trudności dziecka w nauce, ponieważ jest związana z mniejszą sprawnością ruchową rąk. Dzieci leworęczne miewają trudności z opanowaniem techniki pisania. Ułożenie ręki w czasie pisania czy rysowania sprawia że tekst się zamazuje i dziecko nie może kontrolować co zostało przez niego napisane. Wygięcie ręki w nadgarstku powoduje wzmożone napięcie mięśni, nadmierny nacisk długopisu czy ołówka, co za tym idzie zmniejsza się precyzja ruchu, zwalnia tempo pracy i występuje szybsze zmęczenie. Bardzo często poziom graficzny pisma jest niski i dziecko nie nadąża za grupą. Zaburzeniom lateryzacji często towarzyszą trudności w czytaniu i pisaniu. Dzieci leworęczne często odwracają litery, mylą litery o podobnym kształcie (b, d, p, q), przestawiają litery, opuszczają lub dodają literki i sylaby, błędnie odtwarzają litery, a także piszą jak w lustrzanym odbiciu. Przestawianie dziecka leworęcznego na prawą rękę często prowadzi do wtórnych zaburzeń nerwicowych u dzieci, np. jąkanie się, zaburzenia osobowości, nadmierna płaczliwość, lękliwość lub ataki złości czy agresji, przez co utrwala się też niechęć do zajęć dydaktycznych.

Lateralizacja słaba, nieustalona to taka, w której występuje brak funkcjonalnej dominacji jednej ze stron ciała. Oburęczność po 6. roku życia utrzymuje się do końca życia. U dzieci obuocznych występują problemy z czytaniem, kiedy to czyta raz jedno raz drugie oko, zdarza się, że początek wyrazu czyta inne oko, a koniec inne, opuszczając litery wewnątrz wyrazu. Co za tym idzie dziecko czyta bardzo wolno i nie rozumie treści przeczytanego tekstu. Brak dominacji jednej ze stron ciała utrudnia też dziecku orientację w przestrzeni. W tym przypadku występuje również problemy z odwzorowywaniem figur, liter i cyfr podobnych pod względem kształtu, a więc trudności w nauce pisania i czytania.

Lateralizacja niejednorodna czyli skrzyżowana, to taka, w której dominujące narządy ruchu i zmysłów znajdują się po obu stronach ciała, co powoduje zaburzenia współdziałania oka i ręki. Nieprawidłowa lateralizacja nie jest powodem do niepokoju, chyba że towarzyszą jej dodatkowe zaburzenia, np. motoryczne, orientacji w przestrzeni czy wtórne zaburzenia emocjonalne.

  • Wywiad z rodzicami, podczas którego dowiadujemy się kiedy zauważono pierwsze symptomy zaburzeń, czy w rodzinie dziecka były osoby leworęczne, jak zachowuje się dziecko w sytuacjach, kiedy musi dokonać wyboru jednego z dwóch narządów zmysłu. Można zaobserwować, którą ręką je, rysuje, pisze, którą nogą kopie piłkę, którym okiem zagląda przez mały otwór.

  • określenie dominacji eksperymentalnie, polecenie dziecku, aby naśladowało wykonywanie codziennych czynności, narysowało dwa takie same przedmioty każdy inną ręką, skakało na jednej nodze, weszło na krzesło itp.

Zebranie danych, poprzez zastosowanie metod diagnostycznych, pozwala uzyskać obraz lateralizacji występującej u dziecka i wybrać właściwy sposób pracy z dzieckiem. Kryteria, jakie należy brać pod uwagę przy wyborze metody pracy z dzieckiem z zaburzoną lateralizacją według Marty Bogdanowicz są następujące:

  • Poziom rozwoju umysłowego. Dzieci umysłowo upośledzone nie należy przyuczać na prawą rękę, ponieważ może to być dużym obciążeniem dla nich.

  • Model lateralizacji: jednorodny i niejednorodny.

  • Dominacja oka. W przypadku oburęczności i dominacji oka lewego wskazuje na potrzebę pozostawienia go przy lewej ręce, a w przypadku prawego, pozostawienia przy prawej.

  • Sprawność motoryczna obu rąk. Jeżeli lewa ręka jest przeciętnie sprawna, a prawa poniżej normy, nie wskazane jest przestawianie dziecka.

  • Postawa dziecka wobec własnej leworęczności. W przypadku zaobserwowania leworęczności należy wzmocnić ją przez usprawnienie lewej ręki, natomiast u oburęcznych wzmacniać rękę silniejszą.

Lateralizacja powiązana jest z:
-         motoryką wielką (ruch w przestrzeni)
-         motoryką małą (manualność)
-         orientacją przestrzenną
-         koordynacją wzrokowo-ruchową
-         percepcją wzrokową
-         myśleniem czasowo-przestrzennym opartym na pojęciach typu: wczoraj, wcześniej, następnie, kolejny, ostatni itp.

  • Ważne jest, żeby zdawać sobie sprawę, że pisaniu w lustrzanym odbiciu sprzyja rozpoczynanie nauki pisania liter od tych w postaci drukowanej. Potem dziecku może być trudno odwrócić litery.

  • Ponadto bardzo cenną umiejętnością, niezwykle przydatną podczas pisania, jest umiejętność rozróżniania stron i kierunków. Warto jest pilnować kierunku (od strony lewej do prawej) nawet w przypadku rysowania.

  • Linie pionowe zawsze muszą być prowadzone z góry na dół.

  • Równie ważny jest kierunek kreślenia szlaczków. Na tym etapie dziecko bardzo szybko utrwala niepoprawną stronę zapisu, co potem przekłada się na kierunek pisania liter. Utrwalone nieprawidłowości wpływają także na trudności z odpowiednim ustawieniem ręki i ułożeniem zeszytu. Zeszyt dla osoby leworęcznej powinien być ułożony na ukos w prawą stronę.

  • Polepszeniu orientacji w przestrzeni służą ćwiczenia fizyczne.

Praca z dziećmi z zaburzoną lateralizacją polega na:

  • pomocy w ustaleniu dominacji stronnej;

  • utrwaleniu praworęczności u dzieci oburęcznych, szczególnie gdy dominuje u nich prawe oko;

  • wspieraniu aktywności lewej ręki w przypadku dziecka lewostronnego i usprawnieniu jej motoryczne;

  • przyswojeniu przez dziecko poprzez ćwiczenia prawidłowych nawyków ruchowych: właściwego sposobu trzymania ołówka, właściwego kierunku rysowania linii pionowych, poziomych, okręgów;

  • ćwiczeniu precyzji i szybkości ruchów, kształceniu zdolności kontrolowania napięcia mięśni i eliminowaniu niepotrzebnych ruchów;

  • usprawnianiu motoryki rąk za pomocą różnorodnych ćwiczeń graficznych na tablicy lub dużych arkuszach papieru z wykorzystaniem różnych przyborów do rysowania: ołówka, kredek woskowych, mazaków, kredy, itp.

W ramach zajęć korekcyjno-kompensacyjnych dla dzieci z zaburzoną lateralizacją należy zwrócić uwagę na:

  • usprawnianie motoryki rąk poprzez zabawy manualne typu nawlekanie koralików, lepienie z plasteliny, wydzieranki, kalkowanie, odwzorowywanie, rysowanie po śladzie, obrysowywanie kształtów, ubieranie się, sznurowanie butów, zapianie guzików, itp.;

  • rozwijanie koordynacji wzrokowo-słuchowej, orientacji w przestrzeni poprzez: uświadomienie kierunku w schemacie własnego ciała i przestrzeni, kierunku ręki podczas rysowania szlaczków, od lewej do prawej strony oraz z góry na dół, ruchu rysowania okręgów, itp.;

  • wykształcenie prawidłowego trzymania ołówka;

  • wyrobienie nawyków ruchowych związanych z zachowaniem;

  • prawidłowego kierunku w czasie rysowania szlaczków, precyzję w wykonaniu zadania;

  • kontrolowanie i regulowanie napięcia mięśni w czasie ćwiczeń grafomotorycznych, eliminowanie niepotrzebnych ruchów.

1. Orientacja w schemacie własnego ciała

  • wskazywanie lewej i prawej strony ciała:
    - zabawy ruchowe związane z pokazywaniem lewej ręki, prawej ręki, lewej nogi, prawej nogi
    - dotykanie naprzemienne: lewy łokieć, prawe kolano, prawy łokieć lewe kolano, prawa dłoń, lewa stopa, lewa dłoń prawa stopa, chwytanie prawą ręką lewego ucha i odwrotnie

  • ćwiczenia równoważne:
    - chodzenie po równoważni prostej, pochyłej ( plac zabaw)
    - chodzenie po liniach prostych, krzywych, łamanych
    - chwytanie piłki raz lewą, raz prawą ręką

  • rytm
    - rytmy jednostronne wybijamy stały wzorzec rytmu, w którym wszystkie uderzenia są równej długości i wykonywane w równych odstępach czasu jedną ręką, nogą, następnie zmiana) – dziecko powtarza
    - rytmy obustronne: - wybijanie rytmów obu rękami, obu nogami itp.
    Wzór: P – prawa L – lewa
    P-L-P-L
    P-P-P – L-L-P-P
    L-L- P - P- L-L
    Gdy opanowane zostały zasady regularne, możemy zademonstrować ruchy nieregularne. Zmierzamy do tego, aby dziecko uogólniało rytm wszystkich rodzajów czynności ciała:
    - wybijanie rytmu nogami o podłogę
    - wystukiwanie na bębenku
    - wybijanie rytmu prawą ręką , prawą nogą, lewą ręką , lewą nogą, prawą ręką, lewą nogą, lewą ręką , lewą nogą

    2.Percepcja wzrokowa  

  • składanie obrazka z części – puzzle

  • wyodrębnianie różnic między podobnymi obrazkami

  • zabawy, typu: co się zmieniło na stole- układamy kilka przedmiotów. Dziecko ma zapamiętać ich kolejność i sposób ułożenia. Odwraca się, zmieniamy ułożenie

  • wybieranie, dobieranie identycznych obrazków

  • odtwarzanie dwuwymiarowych geometrycznych układów przestrzennych na podstawie modelu:
    - dz. układa figury geometryczne według modelu, następnie przykleja je na papierze
    - układa figury z zapał3k, patyczków, modeluje z plasteliny

  • odtwarzanie trójwymiarowych układów przestrzennych na podstawie modelu:
    - bardziej złożone konstrukcje z klocków itp.

  • odwzorowywanie i komponowanie wzorów

    3. Koordynacja wzrokowo – ruchowa

  • kreślenie kształtów graficznych w powietrzu

  • malowanie kształtów graficznych pędzlem na dużych arkuszach papieru

  • wypełnianie pędzlem i farbą konturów,

  • rysowanie, odrysowywanie, kalkowanie

  • kreślenie kształtów graficznych za pomocą kreski:
    - łączenie punktów,
    - dokończenie schematu graficznego wzoru,

  • zabawy typu loteryjki, nakładanki, układanki

  • rysowanie symboli graficznych wg wzoru

  • obserwacja śladu rysunku, obrazu graficznego,

  • malowanie palcami

  • kreślenie ruchów kolistych w powietrzu: koła, leniwe ósemki raz prawą ręką, raz lewą

  • linie poziome, pionowe i ukośne

  • rysowanie figur geometrycznych:
    - omówienie wyglądu figury, odrysowywanie, kalkowanie, po śladzie, łączenie kropek, rysowanie samodzielne wg wzoru, z pamięci

  • podobne czynności wykonujemy z literami

Sposób pisania lewą ręką jest odmienny. Leworęcznemu dziecku trzeba więc dodatkowo ułatwić naukę: 

·        kartkę, na której będzie pisało, układamy ukośnie tak, by lewy róg uniesiony był ku górze,

·        większa część kartki powinna leżeć na lewo od osi ciała dziecka

·        zwracamy uwagę na prawidłowe oświetlenie. Światło powinno padać z góry.

·        siedząc w ławce szkolnej dziecko powinno mieć sąsiada po swojej prawej stronie, co  

          zapewnia swobodę ruchów

·        dbamy o prawidłowe ułożenie dłoni dziecka, gdy trzyma ołówek. Powinien być

         przytrzymywany między kciukiem a palcem wskazującym.

·        pilnujemy, aby dziecko podczas nauki pisania posługiwało się wyłącznie ołówkiem

         (nie wymaga określonego kąta nachylenia w stosunku do kartki ani precyzyjnego  

         regulowania nacisku)

Bibliografia

  • Bogdanowicz M. Leworęczność u dzieci. Warszawa 1992, WSiP

  • Spionek H. Dziecko leworęczne. Warszawa 1964, Nasza Księgarnia

  • Spionek H. Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne. Warszawa 1985, PWN

  • Piotrowska- Madej K., Żychowicz A. Smart Hand Model. Diagnoza i terapia ręki u dzieci. Gdańs2017, Harmonia

ZAPRASZAMY

Pomagamy dzieciom, rodzicom, nauczycielom. Nie obowiązuje rejonizacja. Jako podmiot niepubliczny nasze usługi (poza WWR) oferujemy odpłatnie.

KADRA >

Jesteśmy zespołem psychologów, psychiatrów pedagogów, logopedów. Zapewniamy rzetelną i profesjonalną pomoc, a także poufność i życzliwość.

OFERTA >

Wszechstronna oferta Naszej Poradni, to: diagnoza dzieci i młodzieży, w tym dzieci od 3msc.życia- specjalne testy, terapia dzieci i młodzieży z różnymi trudnościami i zaburzeniami emocjonalnymi, zajęcia korekcyjno-kompensacyjne, sala integracji sensorycznej, porady specjalistyczne. Wczesne wspomaganie rozwoju (WWR), dziecka, bezpłatne dla dzieci z opinią.

WCZESNE WSPOMAGANIE ROZWOJU (WWR)

Zespół Wczesnego Wspomagania Rozwoju Dziecka (WWR)

składa się z:

Lekarzy psychiatrów, Psychologów, Pedagogów, Logopedów, Terapeutów integracji sensorycznej, Terapeutów ręki , Terapeutów rodzin, Trenerów umiejętności społecznych.
W przypadku dzieci z opinią wczesne wspomaganie rozwoju dziecka realizujemy bezpłatnie.

KONTAKT

Prywatna Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna „STO POCIECH”

21-010 Łęczna, ul.Obrońców Pokoju 7

 

email: stopociech.leczna@gmail.com


tel.: 690 501 553